Een vakantie vol belevenissen, gevolgd door een enerverende reis. Want dat laatste was zeker het geval.
We vlogen zondag van Atlanta terug naar Amsterdam.
Peter keek in de lounge met wat andere golffanaten naar de wereldkampioenschappen matchplay, terwijl ik mij met een Amerikaanse gezin onderhield dat voor een jaar naar München ging. Mrs. was in tranen en zat onafgebroken te bellen met het thuisfront, waar ze maar geen afscheid van kon nemen.
Mr. was erg nerveus. Hij realiseerde zich dat hij vrouw en kinderen losrukte uit hun vertrouwde mid-west omgeving en had daar overduidelijk wroeging over. Als modelontwerper van BMW werd hij een jaar naar München uitgezonden en en famille hadden ze besloten met elkaar te gaan: hij vreesde dat anders zijn huwelijk op de klippen zou lopen. Maar nu het moment dáár was begon het wel erg moeilijk te worden. Mijn troostende woorden stelden hem tijdelijk gerust en hij gaf mij zijn kaartje.
“Please contact me. We have a Frysian horse (race) and would love to come to the NL”.
Is goed: inmiddels puilt mijn portefeuille uit van aardig bedoelde kaartjes. Achterop schrijf ik snel wie het is en waar ik hem/haar heb gesproken.
Aan boord kwam een oververhitte dame in de rij naast ons zitten, die een ruzie-achtig telefoongesprek voerde. Ik kon de conversatie bijna letterlijk volgen: ze had bonje met de (schrijvende) pers.
Vervolgens kwamen de golffanaten binnen die ons direct aanspraken. De heren waren in een opperbeste stemming. Mijn ogen en oren bleven op de vurige dame gericht en haar (werk)tas.
Daarop stond Justice Department Louisiana Senate. Het speculeren kon beginnen. Louisiana? Hurricane Katrina?
“Ze gaan vast naar Den-Haag: er moet een geschil uitgevochten worden”, dacht Peter. De dikke man naast haar zou wel haar secretaris zijn. Hij luisterde mee met zijn hoofd bijna op haar schouders.
Ik richtte mij tot één van de golffanaten en vroeg hem of hij ook uit Louisiana kwam. Dat was inderdaad het geval.
Dus ging het gesprek al snel over de hurricane, de overstromingen, de 1953- ramp, de deskundigheid en hulp van ONZE ingenieurs, etc.
Ondertussen brieste de oververhitte dame door en werd het behoorlijk lawaaiig in de businessclass van KL 622. "Krijgen jullie nu wel voldoende steun uit Washington", kon ik niet nalaten uitdagend te vragen. De één schudde ja, de ander nee.
Beleefdheidshalve stelde ik mij voor en hadden de golffanaten ook een naam. Onverwacht kreeg ik weer een kaartje onder mijn neus geduwd met tegelijkertijd de uitleg wie zij nu eigenlijk waren of liever gezegd wat zij nu eigenlijk waren.
Wij zaten met vijf senatoren en the governor of Louisiana in de cabine.
”She`s the governor”, zei Francis wijzend naar de telefonerende vrouw. “And he’s security”, zei hij wijzend op een persoon met een vierkant hoofd aan de andere kant van het gangpad.
Enigszins stomgeslagen leunden wij achterover, wachtend op take-off. Ze zette op tijd haar cellphone uit, maar haar woede was daarmee niet getemperd.
Nadat het lampje “fasten seatbelts” uit was ging iedereen zich met het moeilijke telefoongesprek bemoeien en werd er hardop vergaderd. Ook wij werden erin betrokken en knikten sprakeloos ja- en amen.
Bijna vergat ik dat ik ook nog twee films wilde zien: Nachtrit en Borat. Ik zette de koptelefoon op en probeerde mij los te maken van het interessante gezelschap.
Gedurende de vlucht bleef de dikke man onrustig in zijn stoel heen en weer schuiven. Een paar keer moest ik hem vragen stil te zijn omdat er mensen (waaronder Peter) lagen te slapen. Vanwege de koptelefoon verhief hij, zonder daar zelf erg in te hebben, zijn stem dermate dat hij achterin het vliegtuig te horen was.
Hij wist zich geen raad met zijn stoel en ook van het videosysteem begreep hij niets. Moeizaam draaide hij zijn zware lijf richting mij en riep mijn hulp in. "I want to see From here to Eternity". Aangezien ik ook wakker bleef, tikte hij mij regelmatig op mijn arm. "Please dear....."
Later die nacht kreeg ik door dat hij de echtgenoot van the governor was.
Tijdens het ontbijt raakten wij aan de praat en bedankten zij mij voor mijn hulp. The governor gaf mij als aandenken haar securitypin (2e zie foto). Ze waren op weg naar Düsseldorf voor een 2-daags werkbezoek aan Thyssen-staal-, die een onderdeel wil huisvesten in óf Alabama óf Louisiana. Deze zware delegatie moest dus zwaar gaan lobbyen. Kathleen Blanco was dolblij met the turn in Washington. Ze vertelde dat de opbouw eindelijk op gang kwam, zij het met een minimaal budget. Vol lof sprak ze over onze Deltawerken en dat ze in Louisiana veel aan de Nederlandse knowhow hadden gehad. Het was een indrukwekkend gesprek: mijn bewondering voor deze moedige dame (ook nog moeder van 6 kinderen) steeg tot grote hoogte. Ze was aardig, wars van blabla en zeer toegankelijk.
De purser was niet op de hoogte van dit hoog bezoek, wat ik wel amusant vond.
Enfin, wij hebben een persoonlijke uitnodiging van senator Francis Heitmeier in onze zak + the securitypin, waarmee ik blijkbaar zo the capitol mee in kan lopen.
http://en.wikipedia.org/wiki/Kathleen_Blanco
Opvallend vond ik dat geen van hen van/over Ayaan had gehoord! Ook toen ik een foto van haar liet zien (uit HP/de Tijd) haalden ze hun schouders op, enigszins in verlegenheid gebracht.
En zo stuit ik steeds weer op die onwetendheid IN de V.S. Met IN bedoel ik alles en iedereen buiten New York en Washington. Geloof mij: dat is by far the majority.
Wat ik wel een saignant detail vond: de security-beer keek naar Amerikaanse films met ondertiteling....................in het Arabisch.
27 februari, 2007
25 februari, 2007
America in two
De laatste dag van onze vakantie loop ik altijd, met tranen in mijn ogen, onze dierbare vrienden af . Zo sprak ik ook Angela (hotelmanager en makelaar), die ik opzadelde met alle leftovers. We hadden het over de daling van de huizenprijzen en hoelang dat door zou gaan. Wij voorspellen nog ruim een jaar, tot na de verkiezingen (tenzij de rente daalt). Sonny en Jill denken, als trotse chauvinistische Amerikanen, dat dit jaar het dieptepunt bereikt wordt. Politiek bespreken met hen is moeilijk: we zetten er onze vriendschap mee op het spel.
Angela, daarentegen, denkt veel liberaler. We raakten aan de praat over het Bush-tijdperk en hoeveel slachtoffers dat heeft gekost en nog zal gaan kosten. De beelden van revaliderende soldaten spreken boekdelen. De gerepatrieerde lichamen in kisten - bedekt met de Stars & Stripes - komen (in tegenstelling tot 3 jaar geleden) dagelijks in het nieuws. Het doet aan de de Vietnamtijd denken. Angela heeft al drie vrienden in Irak verloren. Dan komt zo’n oorlog heel erg dichtbij. Ze vond zelfs dat de president impeached had moeten worden.
Dit grote land is verdeelder dan ooit. Mensen als Sonny en Jill willen gewoon niet toegeven!
Vandaag op het vliegveld van Atlanta weer hetzelfde beeld. In de aankomsthal hangt een groot spandoek To Our Troops: welcome back for R&R . R&R staat voor rest & relaxation en betekent niet meer dan een tijdelijk verlof.
In de international terminal zag je weer één en al tropenoutfits. Het lijkt op een goed geoliede machine en juist dat maakt het zo ontzettend triest. De puf is eruit, motivatie is een vreemd woord. Ze balen ervan en laten dat openlijk blijken. Ook de media keert zich (op het hardnekkige FoxNews na) tegen Bush.
Tenenkrommend fotografeer ik deze auto, die bij het Hilton geparkeerd staat. Dit zou vlak na 9/11 ondenkbaar geweest zijn. Er wordt handig, slinks gebruik gemaakt van de veranderende stemming in het land.
Peace be upon you staat er op de auto, maar ondertussen worden de veiligheidsvoorschriften op Atlanta-airport vanaf a.s. maandag nog strenger. Hotelshuttles en ander vervoer mogen niet meer voorrijden. Ik ben blij dat wij morgen vliegen, want volgens mij wordt de chaos op dit drukste vliegveld van de V.S. alleen nog maar erger.
Om maar aan te geven hoe verwar(ren)d de toestand hier is. Ook ik ben confuus door alle impressies van deze zaterdag, die begon met die bizarre, onverwachte ontmoeting met Ayaan.
Angela, daarentegen, denkt veel liberaler. We raakten aan de praat over het Bush-tijdperk en hoeveel slachtoffers dat heeft gekost en nog zal gaan kosten. De beelden van revaliderende soldaten spreken boekdelen. De gerepatrieerde lichamen in kisten - bedekt met de Stars & Stripes - komen (in tegenstelling tot 3 jaar geleden) dagelijks in het nieuws. Het doet aan de de Vietnamtijd denken. Angela heeft al drie vrienden in Irak verloren. Dan komt zo’n oorlog heel erg dichtbij. Ze vond zelfs dat de president impeached had moeten worden.
Dit grote land is verdeelder dan ooit. Mensen als Sonny en Jill willen gewoon niet toegeven!
Vandaag op het vliegveld van Atlanta weer hetzelfde beeld. In de aankomsthal hangt een groot spandoek To Our Troops: welcome back for R&R . R&R staat voor rest & relaxation en betekent niet meer dan een tijdelijk verlof.
In de international terminal zag je weer één en al tropenoutfits. Het lijkt op een goed geoliede machine en juist dat maakt het zo ontzettend triest. De puf is eruit, motivatie is een vreemd woord. Ze balen ervan en laten dat openlijk blijken. Ook de media keert zich (op het hardnekkige FoxNews na) tegen Bush.
Tenenkrommend fotografeer ik deze auto, die bij het Hilton geparkeerd staat. Dit zou vlak na 9/11 ondenkbaar geweest zijn. Er wordt handig, slinks gebruik gemaakt van de veranderende stemming in het land.
Peace be upon you staat er op de auto, maar ondertussen worden de veiligheidsvoorschriften op Atlanta-airport vanaf a.s. maandag nog strenger. Hotelshuttles en ander vervoer mogen niet meer voorrijden. Ik ben blij dat wij morgen vliegen, want volgens mij wordt de chaos op dit drukste vliegveld van de V.S. alleen nog maar erger.
Om maar aan te geven hoe verwar(ren)d de toestand hier is. Ook ik ben confuus door alle impressies van deze zaterdag, die begon met die bizarre, onverwachte ontmoeting met Ayaan.
24 februari, 2007
Ontmoeting bij afscheid.
Vanmorgen om 7.30 uur stonden we met een behoorlijke kater op.
1. Vanwege de overvloedige drank van gisteravond.
2. Omdat we weg moesten.
Met heel veel pijn en moeite had Peter de koffers dicht gekregen en tilde zich een breuk. Eigen schuld, dikke bult. Er moesten zo nodig golfballen gekocht worden.
Iedere keer is het ook weer spannend bij het inchecken. We hoorden niets, maar zagen wel dat onze bagage het toegestane gewicht van Economy overschreed. Gelukkig was het op het vliegveld rustig en verliep de security ook vlot. Wat een gedoe toch met die plastic zakjes.
Bij Gate C4 zien wij de “fortuinlijke” passagiers uit ons vliegtuig stappen. Peter merkt ineens een bekend gezicht op en zegt: “volgens mij loopt Ayaan daar”. Ik ben vliegensvlug in de benen en weet haar in te halen.
Ze wordt vergezeld door twee stevige, aantrekkelijke African Americans – die trouwens helemaal niet reageren wanneer ik op ze afkom.
Meteen verschijnt die brede glimlach op Ayaans gezicht als ik haar aanspreek. Haar hand voelt warm aan.
Ze is in Fort Myers voor een lezing. Haar boek is een enorm succes, waardoor ze nu overal wordt uitgenodigd voor lezingen. Ze ziet er fantastisch, charmant uit!
Tegelijkertijd realiseer ik me – wanneer ik haar escorte zie – hoe gelukkig ik mij mag prijzen met mijn (bewegings)vrijheid. We realiseren ons het veel te weinig, maar haar zo te zien neemt iets van de vanzelfsprekendheid weg. Ze heeft veel bereikt, maar ook verloren.
Altijd (ongewild en ongevraagd) omringd door mensen en toch zo alleen.
Haar bodyguards blijven op gepaste afstand en begrijpen niets van ons praatje in het Nederlands. Wanneer mijn flight wordt omgeroepen moet ik afscheid van haar nemen. Het is te bizar voor woorden.
Hoe is het mogelijk dat ik uitgerekend in een –verhoudingsgewijs - klein, onbekend stadje Ayaan Hirsi Ali tegenkom.
1. Vanwege de overvloedige drank van gisteravond.
2. Omdat we weg moesten.
Met heel veel pijn en moeite had Peter de koffers dicht gekregen en tilde zich een breuk. Eigen schuld, dikke bult. Er moesten zo nodig golfballen gekocht worden.
Iedere keer is het ook weer spannend bij het inchecken. We hoorden niets, maar zagen wel dat onze bagage het toegestane gewicht van Economy overschreed. Gelukkig was het op het vliegveld rustig en verliep de security ook vlot. Wat een gedoe toch met die plastic zakjes.
Bij Gate C4 zien wij de “fortuinlijke” passagiers uit ons vliegtuig stappen. Peter merkt ineens een bekend gezicht op en zegt: “volgens mij loopt Ayaan daar”. Ik ben vliegensvlug in de benen en weet haar in te halen.
Ze wordt vergezeld door twee stevige, aantrekkelijke African Americans – die trouwens helemaal niet reageren wanneer ik op ze afkom.
Meteen verschijnt die brede glimlach op Ayaans gezicht als ik haar aanspreek. Haar hand voelt warm aan.
Ze is in Fort Myers voor een lezing. Haar boek is een enorm succes, waardoor ze nu overal wordt uitgenodigd voor lezingen. Ze ziet er fantastisch, charmant uit!
Tegelijkertijd realiseer ik me – wanneer ik haar escorte zie – hoe gelukkig ik mij mag prijzen met mijn (bewegings)vrijheid. We realiseren ons het veel te weinig, maar haar zo te zien neemt iets van de vanzelfsprekendheid weg. Ze heeft veel bereikt, maar ook verloren.
Altijd (ongewild en ongevraagd) omringd door mensen en toch zo alleen.
Haar bodyguards blijven op gepaste afstand en begrijpen niets van ons praatje in het Nederlands. Wanneer mijn flight wordt omgeroepen moet ik afscheid van haar nemen. Het is te bizar voor woorden.
Hoe is het mogelijk dat ik uitgerekend in een –verhoudingsgewijs - klein, onbekend stadje Ayaan Hirsi Ali tegenkom.
20 februari, 2007
Babel-alert
We kwamen er niet onderuit: hoe ik ook trachtte te ontkomen aan een afspraak, Hearst had mij in zijn greep. Gisteravond ontmoetten we elkaar weer in een restaurant.
Joan was terug van haar "private around the world trip in 30 days" en had daar veel over te vertellen. Ik moet toegeven: we hadden een gezellige, makkelijke avond. Dankzij Joans gekwebbel hing er een gemoedelijke, relaxte sfeer.
Eén onderdeel uit haar verhaal!! Weer zoiets ongelooflijks.
Ze landden in Marokko waar een leger aan politiemannen hen op stond te wachten. Volgens Joan konden ze overal zo door customs en security heen, dat was allemaal goed geregeld.
Maar deze agenten (ook inlichtingendienst) gingen mee de bus in en een colonne van zwaailichten en motoren escorteerden de bus met gefortuneerde Amerikanen.
De reizigers raakten toch wat in paniek en vroegen zich af waar dat alles goed voor was. Joan vreesde dat er ergens weer een aanslag was geweest of dat er één in de lucht hing.
Het antwoord van de commissaris der politie was verbluffend.
Het was vanwege de film BABEL.
Joan en de meerderheid van de bus hadden de film niet gezien en begrepen er dus niets van.
Ik heb de film wel gezien, maar begrijp er ook niets van. Een beveiligingsleger voor 80 toeristen vanwege een film??
Zo nu en dan staat mijn verstand stil of springt op code orange.
Joan was terug van haar "private around the world trip in 30 days" en had daar veel over te vertellen. Ik moet toegeven: we hadden een gezellige, makkelijke avond. Dankzij Joans gekwebbel hing er een gemoedelijke, relaxte sfeer.
Eén onderdeel uit haar verhaal!! Weer zoiets ongelooflijks.
Ze landden in Marokko waar een leger aan politiemannen hen op stond te wachten. Volgens Joan konden ze overal zo door customs en security heen, dat was allemaal goed geregeld.
Maar deze agenten (ook inlichtingendienst) gingen mee de bus in en een colonne van zwaailichten en motoren escorteerden de bus met gefortuneerde Amerikanen.
De reizigers raakten toch wat in paniek en vroegen zich af waar dat alles goed voor was. Joan vreesde dat er ergens weer een aanslag was geweest of dat er één in de lucht hing.
Het antwoord van de commissaris der politie was verbluffend.
Het was vanwege de film BABEL.
Joan en de meerderheid van de bus hadden de film niet gezien en begrepen er dus niets van.
Ik heb de film wel gezien, maar begrijp er ook niets van. Een beveiligingsleger voor 80 toeristen vanwege een film??
Zo nu en dan staat mijn verstand stil of springt op code orange.
Het zwembad
Wij logeerden in september 2004 enkele dagen bij Sonny & Jill in Wooster, Ohio. Zij wonen tegen Amish country aan. Mijn videocamera werd niet op prijs gesteld. Wanneer ze mij zagen filmen doken ze weg, draaiden hun hoofd om of schermden het af met hun arm.
De Amish zijn allesbehalve geïntegreerd: ze hebben hun eigen besloten gemeenschap en zorgen zelfs voor hun eigen onderwijs. De omgeving waarin ze wonen is prachtig: uitgestrekte heuvelachtige landerijen waar paard en wagen perfect in passen. Het is heel bijzonder om in dit super moderne land plotseling in de 19e eeuw te belanden, want dat gevoel geeft het. Een enclave die zichzelf geheel bedruipt en de "buitenwereld" niet lastig valt.
Vorige jaar viel die "buitenwereld" ineens dolgedraaid een Amish school binnen en vermoordde kinderen. Het werd hem vergeven. De buitenwereld werd gevraagd de enclave zo snel mogelijk te verlaten en de Amish weer hun eigen leven te laten leiden: geruisloos.
En nu trof ik deze twee mensen aan bij het zwembad. Volgens mij zijn het Mennonieten - iets minder zwaar - dan de Amish, maar ze leven in dezelfde gebieden. Wij zagen ze ook in Ohio, kochten een pie in hun bakkerij en reden door hun woongebied. Ik zocht het op in Wikepedia, maar de omschrijving - daar gegeven - klopt niet met wat ik in Ohio waarnam. Mennonieten gebruiken wel degelijk electriciteit, rijden in luxe auto's en begeven zich makkelijk onder "anderen". Ze zijn zwaargelovig, maar doen gewoon met "ons" mee".
De mensen op de foto komen uit Pennsylvania (heel bekend Amish country). Ze kaarten, hij luistert naar muziek, ze kijken televisie: alleen vallen ze op door hun uiterlijk.
Ze hield mij (met mijn fototoestel) angstvallig in de gaten. Gelukkig had ze niet door dat ik achter een palm een kiekje schoot. Altijd die blauwe jurk, die tot net over de knie valt. Het hoofddoekje wordt wel eens ververst. Vandaag was het een frivool gebloemd lapje dat haar strakgetrokken knotje bedekte. Stiekem trok ze zo nu en dan haar rok omhoog om de zon ook haar benen te laten bruinen.
Hij sprak mij aan toe ik ging zwemmen.
"Where you from?"
"the Netherlands".
Stilte, hij dacht zichtbaar na.
"Isn't that close to Lapland?"
Ik verzoop bijna.
17 februari, 2007
Ontbijt met een luchtje
Sinds (1990) we ieder jaar in Naples komen is the Cracker Barrel één van onze favoriete ontbijtrestaurants. Normaliter moet je zo'n half uur wachten, wat door de leuke countryshop geen probleem is.
Echter in 1995 werd Naples opgeschrikt door een gruwelijke, bloederige drievoudige moord in dit zo vriendelijke restaurant. Telkens wanneer ik een hap van mijn sausages of patties (mini- hamburgers) neem wordt ik daaraan herinnerd.
11/16/1995 Robbery suspected in Cracker Barrel murders
NAPLES, Florida (CNN) -- Police suspect that robbery was the motive behind Wednesday's triple-murder at a Cracker Barrel restaurant in Naples, Florida.
Gelukkig staat er geen blackpudding op het menu.
Echter in 1995 werd Naples opgeschrikt door een gruwelijke, bloederige drievoudige moord in dit zo vriendelijke restaurant. Telkens wanneer ik een hap van mijn sausages of patties (mini- hamburgers) neem wordt ik daaraan herinnerd.
11/16/1995 Robbery suspected in Cracker Barrel murders
NAPLES, Florida (CNN) -- Police suspect that robbery was the motive behind Wednesday's triple-murder at a Cracker Barrel restaurant in Naples, Florida.
The bodies of three employees were found in a walk-in freezer just before dawn. Police refused to say how they died.
Part of the restaurant had been ransacked. Police said the robber, or robbers, apparently got away without anyone seeing them.
Part of the restaurant had been ransacked. Police said the robber, or robbers, apparently got away without anyone seeing them.
Gelukkig staat er geen blackpudding op het menu.
16 februari, 2007
Koud
Het is koud, echt koud. Vannacht gaat het vriezen, wat voor Florida's economie rampzalig is. De oogsten lopen gevaar. Overal zie je grote lappen plastic die planten, bomen en struiken moeten beschermen tegen de vorst. Het fruit wordt nat gesprayd waardoor alleen de buitenkant bevriesd en de vrucht beschermd wordt. Maar niet overal gebeurd dat, waardoor er door vele kleine ondernemers toch grote verliezen geleden worden.
Het gaat sowieso heel slecht. Naples was twee jaar geleden het meest gewilde (far overpriced) woonoord van de V.S. Makelaars verdienden slapend goud geld, prijzen rezen de pan uit. De makelaar die indertijd onze condo verkocht vertelde toen dat ze geen huizen onder de $ 500.000 in de verkoop had. Wij verkochten onze condo toen binnen een week voor de vraagprijs, waarbij ook nog eens kopers in de wacht stonden. Had de koper niet toegeslagen, dan had onze makelaar iemand uit Texas die het blind wilde kopen.
Hoe anders is het nu: prijzen dalen razend snel, paniek alom. In Collier County staan 11.000 woningen te koop, het is een buyers market. Ook wij steken regelmatig ons neus in een Open House. Mensen, die een paar jaar geleden dachten dat de sky the limit was en speculeerden met onroerend goed, zijn nu in alle staten en roepen dat je mag bieden wat je wilt.
In ons voormalig straatje in Cypress Woods staan 6 condos te koop. Ze zitten allemaal met twee huizen in hun maag, tot hun nek toe in de hypotheek en dokken per jaar per woning ruim $ 15.000,- aan vaste lasten.
De malaise mist zijn uitwerking op de rest van het bedrijfsleven niet. Overal kom je dit soort (verboden) advertenties tegen. Twee jaar geleden kon je geen werklui krijgen, nu bedelen ze om een klus.
De malaise mist zijn uitwerking op de rest van het bedrijfsleven niet. Overal kom je dit soort (verboden) advertenties tegen. Twee jaar geleden kon je geen werklui krijgen, nu bedelen ze om een klus.
Op the Fleamarket stond een makelaar haar businesscards uit te delen, wat wel heel armoedig overkwam. Ze werken allemaal voor zichzelf, dus voelen het direct in hun - voorheen uitpuilende - portemonnee.
Hoewel iedereen dondersgoed weet wie hiervan de schuldige is, weigeren de verstokte Republikeinen de vinger te leggen op de zere plek: Bush & Co.
15 februari, 2007
Valentines
Feestelijk geklede dames aan de bar met snelle kerels die hun "dames" verwennen met champagne en cadeautjes: dat was het beeld gisteravond in het razend populaire Chops on 5th Ave.
Dit etablissement is the place to be (seen). Ik kijk er altijd mijn ogen uit. Het is een vergaarbak van de Naples' maffia (denk aan the Sopranos), oud geld en yuppen die exhibitioneren met hun autosleutels. Dat is typisch voor hier. The carkeys gaan niet in de broekzak of tas, maar worden op de bar gelegd met het merklabel naar boven. Het is een vermakelijke bedoening.
Al ruim een maand geleden had ik een tafel geboekt om 8.45 uur, het zat al grotendeels vol. Desondanks moesten we lang wachten, waardoor we enigszins aangeschoten om 9.20 uur aan tafel gingen. Dit tot grote ergernis en woede van Peter, die dat ook luidkeels liet horen. Onze ober, die er niets aan kon doen, scheet in zijn broek van angst en ontzag. Gevolg: we werden getrakteerd op een fles Pinot Grigio t.w.v $ 50,-. Het eten was (zoals altijd) van een grote kwaliteit.
------
Terwijl Peter afrekende, waggelde ik naar de wc. Naast mij werd overduidelijk gerookt. Ik hoorde het gepaf en de rook bereikte mij onder het tussenschot door. Het nijvere gespuit van eau de toilette hielp niets, de dame verraadde zichzelf.
De ruimte werd gevuld met een verstikkende lucht. Terug in het restaurant vertelde ik het terloops aan onze ober, die direct naar de manager snelde. Samen renden ze, alsof ze dat vaker deden, naar de restrooms. Waarschijnlijk vreesden zij dat het rookalarm cq. sprinklers zouden afgaan.
Hoe het verder is afgelopen weet ik niet. Wij zochten de frisse buitenlucht van 5th Ave. op.
------
Vandaag is het ontgiftingsdag: dat betekent geen alcohol!!
Het regent maar wij staan droog.
Arme rijken, vervolg
Voor ik het vergeet: de belevenissen met Hearst zijn nog niet geheel verwoord. Integendeel zou ik willen zeggen, het wordt nog hilarischer. Eigenlijk hoort dit ergens middenin het eerste deel, maar vanwege de bizarheid heb ik het eruit gelicht.
Nadat we onze borrel in no time achterover hadden geslagen, moesten we hals over kop naar het restaurant. Zo is Hearst: hij schiet van het één naar het ander.
Omdat we langs ons hotel zouden komen op weg naar le Bistro besloten wij dat Peter onze auto zou droppen bij the Best Western en dat we verder zouden rijden met Hearst. Hij vond dat wel jammer omdat de eerste rit in de Cadillac (2-seater) voor mij was gereserveerd.
Dus was het behelpen met en in de - uit zijn voegen getrokken – Lexus. We waren de two miles driveway nog niet af of Hearst zei: “ I have a confession to make”.
Ik keek hem nieuwsgierig aan en slaakte een verbaasd oh?? Tell me!.
Hearst: “I actually expected somebody else”.
Ik wist even niet hoe ik moest reageren. “You mean, you weren’t expecting us?”
Hearst: “ yeah that exactly what I mean. There is another Ellen who used to work for me. So when I got your e-mail, I thought it was her."
"What a disappointment": reageerde ik en meteen ging mijn gedachte terug naar het moment dat wij door de slaapkamer liepen langs het onopgemaakte kingsize bed. Hij kon er zo weer inschuiven met die ander Ellen.
Ik begon wat zenuwachtig te grinniken en voelde me een beetje ongemakkelijk en opgelaten.
Hearst vervolgde: “maybe I shouldn’t had mentioned it, but it was such a surprise when I saw you guys stepping out of the elevator. I just have to get it of my chest."
Oké, die eerlijkheid kon ik wel waarderen, maar ik begon nu aan nog meer dingen te twijfelen en vond het mijn beurt om eerlijk te zijn. "Did you think I was the other Ellen since we started e-mailing last October? Didn’t the address seem strange to you?"
Nu schoot mij ook te binnen dat mijn twee e-mailadressen (Zeeland en Rotterdam) wel eens verwarrend zouden kunnen werken.
Toen Peter achterin schoof, waar hij zijn benen volledig kon strekken, moest ik het verhaal meteen kwijt. Ik was zo blij dat hij in deze (voor mij onplezierige) situatie mij tot steun kon zijn. Peter moest er ontzettend hard om lachen waardoor ik vreesde dat hij één of andere cynische opmerking zou maken over dat onopgemaakte bed. Normaal gesproken heb ik de pest aan mensen die achter mijn rug gezichten trekken, maar nu deed ik het zelf, in Hearsts belang. Manlief zag mijn opgetrokken wenkbrauwen en hield zich verder gedeisd.
Tijdens het eten kwam the mixed up meerdere keren ter sprake. Hearst had door dat ik mij in verlegenheid gebracht voelde. "Ellen, I didn’t mean to embarras you. It’s great to see you both again and Joan will be so excited to go out next week. Please don’t feel bad about it."Op het moment zelf was het een bizarre gebeurtenis. Achteraf gezien paste het helemaal in het scenario van die avond.
Twee dagen later gingen wij uit met “oude, low key” vrienden Rita en Earl (foto), die zich rot lachten om onze belevenissen.
"I wished I had been there. It really sounds interesting", zei Rita jaloers.
"Yeah it was interesting but to tell you the truth I don’t want to go there again".
Nadat we onze borrel in no time achterover hadden geslagen, moesten we hals over kop naar het restaurant. Zo is Hearst: hij schiet van het één naar het ander.
Omdat we langs ons hotel zouden komen op weg naar le Bistro besloten wij dat Peter onze auto zou droppen bij the Best Western en dat we verder zouden rijden met Hearst. Hij vond dat wel jammer omdat de eerste rit in de Cadillac (2-seater) voor mij was gereserveerd.
Dus was het behelpen met en in de - uit zijn voegen getrokken – Lexus. We waren de two miles driveway nog niet af of Hearst zei: “ I have a confession to make”.
Ik keek hem nieuwsgierig aan en slaakte een verbaasd oh?? Tell me!.
Hearst: “I actually expected somebody else”.
Ik wist even niet hoe ik moest reageren. “You mean, you weren’t expecting us?”
Hearst: “ yeah that exactly what I mean. There is another Ellen who used to work for me. So when I got your e-mail, I thought it was her."
"What a disappointment": reageerde ik en meteen ging mijn gedachte terug naar het moment dat wij door de slaapkamer liepen langs het onopgemaakte kingsize bed. Hij kon er zo weer inschuiven met die ander Ellen.
Ik begon wat zenuwachtig te grinniken en voelde me een beetje ongemakkelijk en opgelaten.
Hearst vervolgde: “maybe I shouldn’t had mentioned it, but it was such a surprise when I saw you guys stepping out of the elevator. I just have to get it of my chest."
Oké, die eerlijkheid kon ik wel waarderen, maar ik begon nu aan nog meer dingen te twijfelen en vond het mijn beurt om eerlijk te zijn. "Did you think I was the other Ellen since we started e-mailing last October? Didn’t the address seem strange to you?"
Nu schoot mij ook te binnen dat mijn twee e-mailadressen (Zeeland en Rotterdam) wel eens verwarrend zouden kunnen werken.
Toen Peter achterin schoof, waar hij zijn benen volledig kon strekken, moest ik het verhaal meteen kwijt. Ik was zo blij dat hij in deze (voor mij onplezierige) situatie mij tot steun kon zijn. Peter moest er ontzettend hard om lachen waardoor ik vreesde dat hij één of andere cynische opmerking zou maken over dat onopgemaakte bed. Normaal gesproken heb ik de pest aan mensen die achter mijn rug gezichten trekken, maar nu deed ik het zelf, in Hearsts belang. Manlief zag mijn opgetrokken wenkbrauwen en hield zich verder gedeisd.
Tijdens het eten kwam the mixed up meerdere keren ter sprake. Hearst had door dat ik mij in verlegenheid gebracht voelde. "Ellen, I didn’t mean to embarras you. It’s great to see you both again and Joan will be so excited to go out next week. Please don’t feel bad about it."Op het moment zelf was het een bizarre gebeurtenis. Achteraf gezien paste het helemaal in het scenario van die avond.
Twee dagen later gingen wij uit met “oude, low key” vrienden Rita en Earl (foto), die zich rot lachten om onze belevenissen.
"I wished I had been there. It really sounds interesting", zei Rita jaloers.
"Yeah it was interesting but to tell you the truth I don’t want to go there again".
End of story!
13 februari, 2007
Happy hour
Tussen 4-6 pm. twee drinks halen - één betalen. Het al eerder genoemde Sam Snead heeft een gezellige bar waar mensen na hun werk of partijtje golf een borrel komen drinken. Een bord Chicken Wings is onze favoriete appetizer.
Aan de bar zaten twee - zo te horen - Russische dames, luchtigjes gekleed. Mijn fantasie ging met me op de loop toen ik opmerkte dat de heren aan de bar wel heel veel aandacht aan dit, gebrekkig Engels sprekende, tweetal schonk.
Ik kon het niet nalaten hen aan te spreken en kwam al snel door hun omtrekkende bewegingen achter hun activiteiten in Naples. Ze werkten in een shopping center. Toen ik vroeg waar en in welke winkel, ontweken ze me en keken elkaar schrikachtig aan.
"So you have a Green card", was mijn constatering. Van schrik gleden ze van hun barkruk en namen de blote benen, nagestaard door "wishfull thinking men". De tweede gratis borrel was hun enige troost.
Wij komen nu bijna 20 jaar in dit oord, zijn hier residents geweest, maar Russische hookers was ik nog niet tegengekomen.
Na de illegale Mexicanen lijkt het erop dat ook de U.S. moet geloven aan Oost-Europese gelukszoekers, of in dit geval -sters. In dit deel van Florida zijn in ieder geval genoeg mannen met een dikke geldbuidel te vinden die graag hun biertje bij Sneads drinken.
CNBC stond aan. De politici zijn al volop campagne aan het voeren. Iedereen - bevolking en media - spreekt er schande van. Onze vrienden zijn het nu al zat. Dan te bedenken dat de verkiezingen in november 2008 zijn.
De actualiteitenrubrieken kunnen even de schijnwerpers van Irak afhalen en ze op (vooral) Hillary zetten. Haar woorden klinken veelbelovend, echter ze kan ze nog lang niet waarmaken. Bush zal het nu allemaal een worst wezen: hij heeft niets meer te verliezen. Dagelijks vertrekken er vliegtuigen vol militairen naar Irak en Afganistan en ik vrees dat daar tot 2009 geen einde aan komt.
10 februari, 2007
Arme rijken.
Ons overkomt regelmatig iets dat ieder voorstellingsvermogen te boven gaat.
In september tijdens de Ryder Cup in Ierland ontmoetten wij dit aardige stel uit Chicago: Hearst en Joan. Ze schoven bij ons aan tafel en wij trokken de hele avond plezierig met ze op.
Zoals Amerikanen nou eenmaal zijn: ze geven zich materieel geheel bloot. H & J wonen in Chicago aan de prestigieuze Magnificent Mile. In de zomer verblijven ze op hun buiten aan Lake Geneva in Wisconsin. ’s Winters zakken ze af naar Naples, Florida waar ze een condo op Seagate Dr. (uitkijkend op de Golf van Mexico) bezitten.
Hearst heeft dus goed geboerd in de optiehandel en zijn business een paar jaar geleden verkocht. Hij had net een open hart operatie achter de rug en zag er niet echt optimaal uit. Joan ratelde gezellig en hoewel wij wel de indruk kregen dat dit een stel gefortuneerde zestigers was, kwam het allemaal vrij low key over.
Zij vonden ons gezellig en wij hen eigenlijk ook wel: dus spraken we af elkaar de laatste zondag (de finaledag) te ontmoeten in een restaurant in Dublin waar ik goede verhalen over had gehoord. Wederom was het een genoeglijk samenzijn, waarbij wij (e-mail)adressen uitwisselden. We moesten beloven hen in februari in Naples op te zoeken. No problem, ik houd mij altijd aan mijn belofte.
H & J, gingen vervolgens een trip naar Kerry maken en zouden daarna naar Barcelona vliegen om aldaar in te schepen op een cruiseschip. Joan had een andere garderobe laat invliegen naar Barcelona en zou de kleren - die ze de afgelopen 2 weken in Ierland had gedragen - terugsturen naar de V.S.
Vanaf half oktober had ik regelmatig e-mailcontact met Hearst en stuurden wij elkaar de gebruikelijke kerstkaarten. Ze waren op de hoogte van onze komst en H. nodigde ons al vooraf bij hem thuis uit. Joan was op een 4-weekse “trip around the world”. H., die de pest aan reizen heeft, ging vanwege zijn slechte gezondheid niet mee. Hij bleek op de cruise (bij Pompeï) een hartstilstand te hebben gehad en was later in Chicago voorzien van een pacemaker.
Met zo’n twintig andere gefortuneerden had J. een private plane gecharterd met een volledige crew aan boord die vanuit Washington DC eerst naar Peru vloog, vervolgens naar Australië, Tibet, Egypte, Tanzania en God mag weten waarheen nog meer. Het kwam er in ieder geval op neer dat ze hooguit 2 nachten op één plaats bleven.
Hearst tracht zichzelf te vermaken op Seagate Dr. en vroeg ons gisteren te komen voor cocktails om daarna te gaan eten in “le Bistro”. Ik ging te rade bij mijn vriendinnen van de receptie. “Oh, wow, that’s very fancy, upscaled, blablabla”.
Ik zag Peters gezicht betrekken en kreeg de verontwaardigde lading over mij heen: “ik ben met vakantie en heb geen jasje dasje bij me”. Ik mailde Hearst, die me geruststelde; hijzelf haatte restaurants waar een dresscode gold.
Exact om 6.30 p.m meldden wij ons bij de slagboom waar onze naam en autonummer werden genoteerd. In de gigantische hal met marmer, marmer, nog eens marmer en watervallen uitmondend in marmer werden wij geregistreerd door weer een geüniformeerd persoon, die Hearst belde. Vervolgens leidde hij ons naar de lift. Op de 19e ging de deur open en daar stond H. De lift komt in hun hall uit. Na een stevige knuffel volgden wij hem naar de bar, waar hij ons voorzag van een drankje. Man alleen, niets in huis. Ik was lastig met mijn wodka-cranberrie. Peter is altijd makkelijk met Scotch. Uiteindelijk vond hij nog ergens een flesje tonic, zodat ook mijn drink een feit was.
Mijn ogen konden het allemaal niet verwerken.
7000 Sq. ft. marmer en nog meer marmer: Louis XV-stijl, gouden kranen, kamers waar nooit iemand komt, boudoirs, een keuken met de nieuwste snufjes die niet wordt gebruikt omdat ze altijd uit eten gaan, kortom te walgelijk voor woorden. We werden er misselijk van: ik vond het spuuglelijk, op de bioscoop na. Ik heb geen zin meer om hierover te vertellen: het gaat ieders gezonde verbeelding ver te boven.
Zonder schroom voerde hij ons via the masterbedroom met een kingsize bed dat volgens mij alleen per trap te bestijgen is, naar de badkamer die groter is dan ons hele appartement in Rotterdam. Het lege, onopgemaakte bed is symbolisch voor hun leven.
Middenin de badkamer is een groot rond Romeins - aandoend bad verzonken in de vloer. Het is allemaal van een wanstaltigheid waar je verstand niet bij kan. “Zouden ze daar ooit samen in gezeten hebben”, vroeg P. mij later op weg naar ons hotel.
Dat we niet op de veranda van het uitzicht konden genieten maar binnen bij kunstlicht zaten , vond ik misschien nog wel het ergste. Hearst had zelfs in zijn studeerkamer de hurricaneshutters dicht. Waarom heb je dan zo’n appartement aan de zee, vraag ik mij af.
“Zitten jullie wel eens bij the pool of op het strand”, vroeg ik. Nooit!! Joans huid kan geen zonlicht verdragen en H. komt alleen buiten wanneer ze uit eten gaan of hij gaat golfen.
Hij zag er weer slecht uit, zij het nu door zwaar overgewicht. P. vond hem op Fred Flintstone lijken, maar ik dacht meer aan Obelix. Hij kon zich ook nauwelijks voortbewegen.
Joan komt de 13e terug van haar trip. Ze heeft Hearst gesommeerd naar Chicago te komen voor Valentines Day. Hij heeft daar eigenlijk geen zin in en had J. willen verrassen met zijn nieuwste aankopen: een verlengde Lexus LS en een Cadillac XLR Roadster. De Bentley convertible werd ingeruild nadat ze drie keer problemen hadden gehad met het dak.
De 16e komen ze weer naar Naples en willen de 20ste weer met ons uit. Peter heeft er geen zin in en ik eigenlijk ook niet meer zo heel erg. De conversatie bleef zo fragmentarisch, van de hak op de tak. Ik werd steeds recalcitranter, prikte overal doorheen en probeerde wat over de relatie tussen hem en Joan te weten te komen. Als ik te close kwam met mijn vragen over hun persoonlijke leven, ontweek H. me. “Do you miss her ?”, waagde ik te vragen. Hij mompelde iets onverstaanbaars en weerde zijn hoofd af.
“Did she call or e-mail you?” “Yeah, once. She doesn’t know how her cellphone works”.
Ik kreeg bijna medelijden met hem.
Het eten was prima: de rekening werd 1/3 – 2/3 gesplitst. We vinden het niet leuk meer en stonden vanmorgen ook met een heel raar, onwezenlijk gevoel op: alsof het een droom was geweest.
Mensen met zoveel geld, dat zelfs de volgende twee generaties niet op kunnen maken, die zichzelf zo stierlijk vervelen. Een huis volgepropt met onbetaalbare, afzichtelijke kunst en meubelen dat toch zo leeg en koud aanvoelt. Hoe intens verdrietig.
Zij leidt haar leven, heeft geen benul van de waarde van geld. Hij ziet het glimlachend toe, is ijdel en is gepikeerd wanneer je iets tegen hem inbrengt.
Het is een wereld waar wij niet bij kunnen met ons gezonde verstand.
Hearst zal, als hij zijn gezondheid niet serieus gaat nemen, binnen niet al te lange tijd de pijp uitgaan .
Joan gaat ongestoord door.
Wordt nog erger en vervolgd.
De lezers met enige filmkennis zullen de gebruikte namen hebben herkend: Citizen Kane (W.R. Hearst) en Mommy dearest (Joan Crawford). Die namen zijn overigens het enige wat fictief is.
In september tijdens de Ryder Cup in Ierland ontmoetten wij dit aardige stel uit Chicago: Hearst en Joan. Ze schoven bij ons aan tafel en wij trokken de hele avond plezierig met ze op.
Zoals Amerikanen nou eenmaal zijn: ze geven zich materieel geheel bloot. H & J wonen in Chicago aan de prestigieuze Magnificent Mile. In de zomer verblijven ze op hun buiten aan Lake Geneva in Wisconsin. ’s Winters zakken ze af naar Naples, Florida waar ze een condo op Seagate Dr. (uitkijkend op de Golf van Mexico) bezitten.
Hearst heeft dus goed geboerd in de optiehandel en zijn business een paar jaar geleden verkocht. Hij had net een open hart operatie achter de rug en zag er niet echt optimaal uit. Joan ratelde gezellig en hoewel wij wel de indruk kregen dat dit een stel gefortuneerde zestigers was, kwam het allemaal vrij low key over.
Zij vonden ons gezellig en wij hen eigenlijk ook wel: dus spraken we af elkaar de laatste zondag (de finaledag) te ontmoeten in een restaurant in Dublin waar ik goede verhalen over had gehoord. Wederom was het een genoeglijk samenzijn, waarbij wij (e-mail)adressen uitwisselden. We moesten beloven hen in februari in Naples op te zoeken. No problem, ik houd mij altijd aan mijn belofte.
H & J, gingen vervolgens een trip naar Kerry maken en zouden daarna naar Barcelona vliegen om aldaar in te schepen op een cruiseschip. Joan had een andere garderobe laat invliegen naar Barcelona en zou de kleren - die ze de afgelopen 2 weken in Ierland had gedragen - terugsturen naar de V.S.
Vanaf half oktober had ik regelmatig e-mailcontact met Hearst en stuurden wij elkaar de gebruikelijke kerstkaarten. Ze waren op de hoogte van onze komst en H. nodigde ons al vooraf bij hem thuis uit. Joan was op een 4-weekse “trip around the world”. H., die de pest aan reizen heeft, ging vanwege zijn slechte gezondheid niet mee. Hij bleek op de cruise (bij Pompeï) een hartstilstand te hebben gehad en was later in Chicago voorzien van een pacemaker.
Met zo’n twintig andere gefortuneerden had J. een private plane gecharterd met een volledige crew aan boord die vanuit Washington DC eerst naar Peru vloog, vervolgens naar Australië, Tibet, Egypte, Tanzania en God mag weten waarheen nog meer. Het kwam er in ieder geval op neer dat ze hooguit 2 nachten op één plaats bleven.
Hearst tracht zichzelf te vermaken op Seagate Dr. en vroeg ons gisteren te komen voor cocktails om daarna te gaan eten in “le Bistro”. Ik ging te rade bij mijn vriendinnen van de receptie. “Oh, wow, that’s very fancy, upscaled, blablabla”.
Ik zag Peters gezicht betrekken en kreeg de verontwaardigde lading over mij heen: “ik ben met vakantie en heb geen jasje dasje bij me”. Ik mailde Hearst, die me geruststelde; hijzelf haatte restaurants waar een dresscode gold.
Exact om 6.30 p.m meldden wij ons bij de slagboom waar onze naam en autonummer werden genoteerd. In de gigantische hal met marmer, marmer, nog eens marmer en watervallen uitmondend in marmer werden wij geregistreerd door weer een geüniformeerd persoon, die Hearst belde. Vervolgens leidde hij ons naar de lift. Op de 19e ging de deur open en daar stond H. De lift komt in hun hall uit. Na een stevige knuffel volgden wij hem naar de bar, waar hij ons voorzag van een drankje. Man alleen, niets in huis. Ik was lastig met mijn wodka-cranberrie. Peter is altijd makkelijk met Scotch. Uiteindelijk vond hij nog ergens een flesje tonic, zodat ook mijn drink een feit was.
Mijn ogen konden het allemaal niet verwerken.
7000 Sq. ft. marmer en nog meer marmer: Louis XV-stijl, gouden kranen, kamers waar nooit iemand komt, boudoirs, een keuken met de nieuwste snufjes die niet wordt gebruikt omdat ze altijd uit eten gaan, kortom te walgelijk voor woorden. We werden er misselijk van: ik vond het spuuglelijk, op de bioscoop na. Ik heb geen zin meer om hierover te vertellen: het gaat ieders gezonde verbeelding ver te boven.
Zonder schroom voerde hij ons via the masterbedroom met een kingsize bed dat volgens mij alleen per trap te bestijgen is, naar de badkamer die groter is dan ons hele appartement in Rotterdam. Het lege, onopgemaakte bed is symbolisch voor hun leven.
Middenin de badkamer is een groot rond Romeins - aandoend bad verzonken in de vloer. Het is allemaal van een wanstaltigheid waar je verstand niet bij kan. “Zouden ze daar ooit samen in gezeten hebben”, vroeg P. mij later op weg naar ons hotel.
Dat we niet op de veranda van het uitzicht konden genieten maar binnen bij kunstlicht zaten , vond ik misschien nog wel het ergste. Hearst had zelfs in zijn studeerkamer de hurricaneshutters dicht. Waarom heb je dan zo’n appartement aan de zee, vraag ik mij af.
“Zitten jullie wel eens bij the pool of op het strand”, vroeg ik. Nooit!! Joans huid kan geen zonlicht verdragen en H. komt alleen buiten wanneer ze uit eten gaan of hij gaat golfen.
Hij zag er weer slecht uit, zij het nu door zwaar overgewicht. P. vond hem op Fred Flintstone lijken, maar ik dacht meer aan Obelix. Hij kon zich ook nauwelijks voortbewegen.
Joan komt de 13e terug van haar trip. Ze heeft Hearst gesommeerd naar Chicago te komen voor Valentines Day. Hij heeft daar eigenlijk geen zin in en had J. willen verrassen met zijn nieuwste aankopen: een verlengde Lexus LS en een Cadillac XLR Roadster. De Bentley convertible werd ingeruild nadat ze drie keer problemen hadden gehad met het dak.
De 16e komen ze weer naar Naples en willen de 20ste weer met ons uit. Peter heeft er geen zin in en ik eigenlijk ook niet meer zo heel erg. De conversatie bleef zo fragmentarisch, van de hak op de tak. Ik werd steeds recalcitranter, prikte overal doorheen en probeerde wat over de relatie tussen hem en Joan te weten te komen. Als ik te close kwam met mijn vragen over hun persoonlijke leven, ontweek H. me. “Do you miss her ?”, waagde ik te vragen. Hij mompelde iets onverstaanbaars en weerde zijn hoofd af.
“Did she call or e-mail you?” “Yeah, once. She doesn’t know how her cellphone works”.
Ik kreeg bijna medelijden met hem.
Het eten was prima: de rekening werd 1/3 – 2/3 gesplitst. We vinden het niet leuk meer en stonden vanmorgen ook met een heel raar, onwezenlijk gevoel op: alsof het een droom was geweest.
Mensen met zoveel geld, dat zelfs de volgende twee generaties niet op kunnen maken, die zichzelf zo stierlijk vervelen. Een huis volgepropt met onbetaalbare, afzichtelijke kunst en meubelen dat toch zo leeg en koud aanvoelt. Hoe intens verdrietig.
Zij leidt haar leven, heeft geen benul van de waarde van geld. Hij ziet het glimlachend toe, is ijdel en is gepikeerd wanneer je iets tegen hem inbrengt.
Het is een wereld waar wij niet bij kunnen met ons gezonde verstand.
Hearst zal, als hij zijn gezondheid niet serieus gaat nemen, binnen niet al te lange tijd de pijp uitgaan .
Joan gaat ongestoord door.
Wordt nog erger en vervolgd.
De lezers met enige filmkennis zullen de gebruikte namen hebben herkend: Citizen Kane (W.R. Hearst) en Mommy dearest (Joan Crawford). Die namen zijn overigens het enige wat fictief is.
07 februari, 2007
Uitje
Gisteravond zijn we met onze vrienden - oude
overburen - Jill (foto)& Sonny naar de film geweest. Dreamgirls is een must see als je van muziek in alle genres houdt. Hudson (ex-Idols) zingt iedereen, incl. Beyoncé, van het scherm. Ik noem dat heel eerbiedwaardig een gouden strot. Acteren leert ze ook nog wel eens. Eddy Murphy is mijns inziens terecht genomineerd voor een Oscar. Je herkent meerdere verhalen -en artiesten zoals Little Richard, the Surpremes, the Jackson 5, the Temptations en the 4 Tops. Hudson vind ik zelf het evenbeeld van Aretha Franklin, zowel qua stem als uiterlijk.
Om 10 uur stapten we ons favoriete restaurant Sam Snead binnen waar ik een heerlijke Ceasar Salad met blackened chicken nam die ik liet zwemmen in goddelijke cosmo's.
Vervolgens zakten we af naar Sonny & Jills huis voor koffie en after dinner drinks. Met tranen in mijn ogen keek ik naar de overkant en zag tot mijn grote genoegen dat onze Nederlandse gordijnen er nog hingen.
Het limonadeglas vol Kalua met ijs, dat als troost moest dienen, maakte mijn stemming alleen nog maar melancholieker.
Als een blok viel ik in ons kingsize bed in slaap en droomde van - opnieuw - een huis in Naples.
06 februari, 2007
Schandaaltjes
Wanneer er één land is dat ieder schandaal in the open gooit en er een enorme hype van maakt, dan zijn het de V.S. wel. De dominee Ted Haggard (zie Pelosi- documentaire) moet vluchten uit zijn woonplaats Colorado Springs.
Ted Haggard
In November 2006, he resigned or was removed from all of his leadership positions after allegations of homosexual sex and drug abuse were made by Mike Jones, a former male prostitute. Initially Haggard denied even knowing Mike Jones, but as a media investigation proceeded he acknowledged that some, but not all, of the allegations (e.g., purchasing drugs), were true. He later added "sexual immorality" to his list of confessions.
Hij blijft ontkennen homoseksueel te zijn. Een "blowjob" - of zoals de Amerikanen plachten te zeggen "oral sex" - maakt je nog geen homo, volgens Haggard.
Voormalig New York burgemeester Giuliani gaat zich eveneens verkiesbaar stellen voor de verkiezingen van 2008. De Republikein, die door zijn kordate optreden op en na 9/11 mateloos populair werd, kreeg genoeg funds bijeen om een gooi te doen naar het presidentschap. In tegenstelling tot 2004, wordt dit een heel interessante strijd, gezien de (goede) kandidaten. Maar Rudy en zijn poesje zorgden direct voor een smeuiig relletje.
Mrs. Giuliani the third brengt hem al meteen in discrediet door domme, seksueel getinte opmerkingen, wat MSNBC betitelde als they come out. Ze lieten zich, evenals Al en Tipper in 2000, zoenend fotograferen.
Judy vindt Rudy niet alleen intelligent, ook in bed schijnt hij - ondanks prostaatkanker - goed te functioneren. De media zijn roomser dan de Paus en veroordelen dit soort privé-uitspraken onmiddellijk.
Hillary and her husband will come out soon too and so will all the others, zo is de verwachting van MSNBC. Het gaat er dus om wiens persoonlijke leven het meest tot de verbeelding van de kiezer spreekt.
Hollywood trekt haar portefeuille en doneert er lustig op los. Barbra Streisand is één van de eersten die alle Democratische kandidaten, zonder aanziens des persoons, financieel een hart onder de riem steekt.
Ted Haggard
In November 2006, he resigned or was removed from all of his leadership positions after allegations of homosexual sex and drug abuse were made by Mike Jones, a former male prostitute. Initially Haggard denied even knowing Mike Jones, but as a media investigation proceeded he acknowledged that some, but not all, of the allegations (e.g., purchasing drugs), were true. He later added "sexual immorality" to his list of confessions.
Hij blijft ontkennen homoseksueel te zijn. Een "blowjob" - of zoals de Amerikanen plachten te zeggen "oral sex" - maakt je nog geen homo, volgens Haggard.
Voormalig New York burgemeester Giuliani gaat zich eveneens verkiesbaar stellen voor de verkiezingen van 2008. De Republikein, die door zijn kordate optreden op en na 9/11 mateloos populair werd, kreeg genoeg funds bijeen om een gooi te doen naar het presidentschap. In tegenstelling tot 2004, wordt dit een heel interessante strijd, gezien de (goede) kandidaten. Maar Rudy en zijn poesje zorgden direct voor een smeuiig relletje.
Mrs. Giuliani the third brengt hem al meteen in discrediet door domme, seksueel getinte opmerkingen, wat MSNBC betitelde als they come out. Ze lieten zich, evenals Al en Tipper in 2000, zoenend fotograferen.
Judy vindt Rudy niet alleen intelligent, ook in bed schijnt hij - ondanks prostaatkanker - goed te functioneren. De media zijn roomser dan de Paus en veroordelen dit soort privé-uitspraken onmiddellijk.
Hillary and her husband will come out soon too and so will all the others, zo is de verwachting van MSNBC. Het gaat er dus om wiens persoonlijke leven het meest tot de verbeelding van de kiezer spreekt.
Hollywood trekt haar portefeuille en doneert er lustig op los. Barbra Streisand is één van de eersten die alle Democratische kandidaten, zonder aanziens des persoons, financieel een hart onder de riem steekt.
05 februari, 2007
Nederlands bloot
's Morgens van 9-10 uur kijk ik graag naar Regis & Kelly, de oudere en veel betere versie van Carlo & Irene (zonder cooking). Weliswaar staat Regis' 70+ gezicht strak van de lifts en druipt de verf uit zijn haar: hij is en blijft de absolute televisietop. In tegenstelling tot NL houdt men in de V.S. van oudere presentatoren. De senioren doen het geweldig goed bij zowel oud als jong.
Vanmorgen had Regis in zijn rubriek nieuwtjes heel toevallig iets spraakmakends over NL. "the Dutch go naked to the gym"(= sportschool). Nou, dat maakte de zaal natuurlijk rumoerig.
De mooie, domme blonde Kelly (ik weet nog steeds niet of ze dat speelt) vroeg zich af welke apparaten ze dan gebruikten. A dirty mind is a joy forever.
Het past in het beeld dat men hier al lang over ons land heeft: sex, drugs and windmills. Daar kan dit onthutsende gedrag ook nog wel bij.
04 februari, 2007
Code orange
We zijn er na een lange, vermoeiende reis. Eerst vanaf Amsterdam naar Atlanta, dat al 10 uur duurde vawege de tornado-uitlopers.
Ik kan iedereen die naar de V.S vliegt (met een doorvlucht) aanraden geen taxfree drank op Schiphol te kopen. Die moet je bij de eerste aankomst in de V.S. in je bagage doen. Het mag niet in de handbagage meegenomen worden.
Ook werd ons in businessclass geadviseerd de bekende KLMhuisjes in de uitgereikte zakjes te sealen, want ook daar kon moeilijk over gedaan worden.
Ja, wij permitteren ons die luxe en na zo vaak BC gevlogen te hebben hadden we dit keer free flights op de KLMpunten, helemaal naar Fort Myers, Florida.
Heerlijk, want het was een splinternieuwe Airbus (met dank aan Air France) waar de stoelen omgetoverd kunnen worden in bedden, incl. massageleuning.
Een prachtig video-aanbod van 50 films in verschillende categorieën. Ik kon moeilijk mijn keuze maken. Peter was na het eten en de nodige drankjes snel onder zeil en ook ik had wakker te blijven. Ober koos ik als eerste. Heel goed!! Daarna Babel. Geweldig, maar een teleurstellend einde. Vervolgens probeerde ik Borat, maar mijn ogen vielen dicht. Gelukkig hebben we de Blockbuster tegenover ons hotel zitten en leent de receptie ook DVD's uit.
Die 10 uur was voor ons dus overkomelijk, zeker na die idiote laatste week met de verkoop van ons huis. De makelaar stormde vrijdag om 4 uur nog binnen met een eerste, in de haast opgesteld, contract dat wij letterlijk met onze jas aan tekenden.
En toen ging het mis bij de immigration. Voor wie nog nooit naar de V.S. is geweest: je krijgt lichtelijk het gevoel dat je gedeporteerd wordt.
Bij het Welcome in America maak je je toch een iets andere voorstelling. Niet alleen de manier waarop je naar één van de 40 machtswellustige ambtenaren wordt geleid is verre van vriendelijk te noemen. Ooit stond er een rij van 2,5 uur en misten de meeste reizigers hun connectie.
Continu loopt er een zwart obesitas-achtig geüniformeerd manwijf (sorry ik bedoel African American) met latex handschoenen aan -alsof wij allen een vreselijke ziekte meenemen- je af te blaffen. Ik ben ook niet één van magersten, maar hierbij vergeleken ben ik slank. Dat er überhaupt uniformen in deze exorbitante maten bestaan, verbaast me.
Dan kom je bij zo'n desk met een nog zwaarder geüniformeerd manspersoon met veel badges en speldjes die heel aardig tegen Peter doet, want die zit gemakshalve in een rolstoel wat heel handig is om overal snel doorheen te komen.
Het ging dus heel voorspoedig totdat hij begon te klooien met mijn fingerprints.
Hij drukte op verkeerde knopjes en toetste foute codes in. De paniek sloeg bij hem toe: ik was de pineut.
Zijn dreigement klonk onaangenaam: "mom, if this doesn't work I will have to send you to the orange room. And you don't want to go there, I can assure you that. So don't move your finger till I tell you to. I don't want to send you to the orange room, but I don't have any other option if this doesn't work. No mom you don't want to go there, for that will cost you at least two hours. You might even miss your connection, mom. And you wouldn't like that, would you?
No sir, I sure wouldn't, zei ik mijzelf verbijtend. Big brother had mij in zijn macht.
Het ging fout en dus stuurde de flinkerd met het kleine pikkie mij met een oranje kaart (A-4 formaat) naar de orange room.
Daar waren we in '98 ook beland toen Jacob in Clemson, SC ging studeren en er de nodige stempels op de visa moesten. Amerikanen zijn gek op stempels.
In de orange room zaten de echte afgevaardigden van the Homeland security, die baalden omdat ze niets te doen hadden. Mij vonden ze ook niet interessant, gelukkig, want er waren zoveel fingerprints van mij gedocumenteerd dat nog meer niet nodig was. Hij kon ook waarnemen dat wij ooit residents waren geweest, dus mijn aanwezigheid in de orange room was volgens hem geheel overbodig.
Ook nu weer werkte de rolstoeltruc geweldig. Peter wordt weliswaar als een zielige imbeciel beandeld, maar slikt het. Er hing één Oriëntaals uitziende dame op een stoel onder een deken, maar verder was er niets schokkends te beleven tot grote ergernis van de beambten. De maatregelen werken dus preventief goed.
In Atlanta was het 3 uur hangen in de Delta-lounge.
Delta is failliet, weigert ieder overname-aanbod en heeft er dus veel vluchten uitgehaald, zo ook die van 4 uur, die wij altijd namen. We raakten in gesprek met een zekere Mrs. Landau, die in modern art doet en op weg was naar Londen om weer wat te kopen bij Sotheby's. Ze nodigde ons meteen uit voor the Fair in Maastricht, begin maart. O.a. Nina Brink behoort tot haar klanten en volgens Mrs. Landau is Nina altijd in het gezelschap van the financial minister. Ik werd wat moe van haar verhalen en het miljoenengepraat, maar het was wel een leuke onderbreking.
Uiteindelijk waren we om 22.30 uur in Naples. Vandaag boodschappen gedaan. Straks Superbowl.
Het is voor ons altijd thuiskomen. Ik weet in Naples beter de weg dan in Amsterdam.
Jacob belde net met de mededeling dat Ajax gewonnen heeft.
So be it. It won't spoil my holiday.
Ik kan iedereen die naar de V.S vliegt (met een doorvlucht) aanraden geen taxfree drank op Schiphol te kopen. Die moet je bij de eerste aankomst in de V.S. in je bagage doen. Het mag niet in de handbagage meegenomen worden.
Ook werd ons in businessclass geadviseerd de bekende KLMhuisjes in de uitgereikte zakjes te sealen, want ook daar kon moeilijk over gedaan worden.
Ja, wij permitteren ons die luxe en na zo vaak BC gevlogen te hebben hadden we dit keer free flights op de KLMpunten, helemaal naar Fort Myers, Florida.
Heerlijk, want het was een splinternieuwe Airbus (met dank aan Air France) waar de stoelen omgetoverd kunnen worden in bedden, incl. massageleuning.
Een prachtig video-aanbod van 50 films in verschillende categorieën. Ik kon moeilijk mijn keuze maken. Peter was na het eten en de nodige drankjes snel onder zeil en ook ik had wakker te blijven. Ober koos ik als eerste. Heel goed!! Daarna Babel. Geweldig, maar een teleurstellend einde. Vervolgens probeerde ik Borat, maar mijn ogen vielen dicht. Gelukkig hebben we de Blockbuster tegenover ons hotel zitten en leent de receptie ook DVD's uit.
Die 10 uur was voor ons dus overkomelijk, zeker na die idiote laatste week met de verkoop van ons huis. De makelaar stormde vrijdag om 4 uur nog binnen met een eerste, in de haast opgesteld, contract dat wij letterlijk met onze jas aan tekenden.
En toen ging het mis bij de immigration. Voor wie nog nooit naar de V.S. is geweest: je krijgt lichtelijk het gevoel dat je gedeporteerd wordt.
Bij het Welcome in America maak je je toch een iets andere voorstelling. Niet alleen de manier waarop je naar één van de 40 machtswellustige ambtenaren wordt geleid is verre van vriendelijk te noemen. Ooit stond er een rij van 2,5 uur en misten de meeste reizigers hun connectie.
Continu loopt er een zwart obesitas-achtig geüniformeerd manwijf (sorry ik bedoel African American) met latex handschoenen aan -alsof wij allen een vreselijke ziekte meenemen- je af te blaffen. Ik ben ook niet één van magersten, maar hierbij vergeleken ben ik slank. Dat er überhaupt uniformen in deze exorbitante maten bestaan, verbaast me.
Dan kom je bij zo'n desk met een nog zwaarder geüniformeerd manspersoon met veel badges en speldjes die heel aardig tegen Peter doet, want die zit gemakshalve in een rolstoel wat heel handig is om overal snel doorheen te komen.
Het ging dus heel voorspoedig totdat hij begon te klooien met mijn fingerprints.
Hij drukte op verkeerde knopjes en toetste foute codes in. De paniek sloeg bij hem toe: ik was de pineut.
Zijn dreigement klonk onaangenaam: "mom, if this doesn't work I will have to send you to the orange room. And you don't want to go there, I can assure you that. So don't move your finger till I tell you to. I don't want to send you to the orange room, but I don't have any other option if this doesn't work. No mom you don't want to go there, for that will cost you at least two hours. You might even miss your connection, mom. And you wouldn't like that, would you?
No sir, I sure wouldn't, zei ik mijzelf verbijtend. Big brother had mij in zijn macht.
Het ging fout en dus stuurde de flinkerd met het kleine pikkie mij met een oranje kaart (A-4 formaat) naar de orange room.
Daar waren we in '98 ook beland toen Jacob in Clemson, SC ging studeren en er de nodige stempels op de visa moesten. Amerikanen zijn gek op stempels.
In de orange room zaten de echte afgevaardigden van the Homeland security, die baalden omdat ze niets te doen hadden. Mij vonden ze ook niet interessant, gelukkig, want er waren zoveel fingerprints van mij gedocumenteerd dat nog meer niet nodig was. Hij kon ook waarnemen dat wij ooit residents waren geweest, dus mijn aanwezigheid in de orange room was volgens hem geheel overbodig.
Ook nu weer werkte de rolstoeltruc geweldig. Peter wordt weliswaar als een zielige imbeciel beandeld, maar slikt het. Er hing één Oriëntaals uitziende dame op een stoel onder een deken, maar verder was er niets schokkends te beleven tot grote ergernis van de beambten. De maatregelen werken dus preventief goed.
In Atlanta was het 3 uur hangen in de Delta-lounge.
Delta is failliet, weigert ieder overname-aanbod en heeft er dus veel vluchten uitgehaald, zo ook die van 4 uur, die wij altijd namen. We raakten in gesprek met een zekere Mrs. Landau, die in modern art doet en op weg was naar Londen om weer wat te kopen bij Sotheby's. Ze nodigde ons meteen uit voor the Fair in Maastricht, begin maart. O.a. Nina Brink behoort tot haar klanten en volgens Mrs. Landau is Nina altijd in het gezelschap van the financial minister. Ik werd wat moe van haar verhalen en het miljoenengepraat, maar het was wel een leuke onderbreking.
Uiteindelijk waren we om 22.30 uur in Naples. Vandaag boodschappen gedaan. Straks Superbowl.
Het is voor ons altijd thuiskomen. Ik weet in Naples beter de weg dan in Amsterdam.
Jacob belde net met de mededeling dat Ajax gewonnen heeft.
So be it. It won't spoil my holiday.
02 februari, 2007
Steno
5 voor 12.
Net (1 uur geleden) plotseling huis verkocht (mits de haard het doet).
Over 3 uur naar Schiphol.
Morgenochtend vliegen naar Fl.
Pakken, rennen, wat een gedoe!!
Makelaar rent in en uit. Prachtige prijs dus dan maar even stressen.
Manuscripten net naar uitgevers verstuurd.
26/2 Terug, moeten half maart huis uit zijn. Gelukkig is daar Brouw nog.
Vakantie gaat nu op aan organiseren vanuit Florida.
Net (1 uur geleden) plotseling huis verkocht (mits de haard het doet).
Over 3 uur naar Schiphol.
Morgenochtend vliegen naar Fl.
Pakken, rennen, wat een gedoe!!
Makelaar rent in en uit. Prachtige prijs dus dan maar even stressen.
Manuscripten net naar uitgevers verstuurd.
26/2 Terug, moeten half maart huis uit zijn. Gelukkig is daar Brouw nog.
Vakantie gaat nu op aan organiseren vanuit Florida.
Misschien moeten we maar hiervoor gaan.
01 februari, 2007
l' Histoire se répète
Een darmafsluiting gooit waarschijnlijk roet in het eten, de kans dat wij morgen naar Ierland vertrekken zie ik slinken tot 10%.
Het lijkt wel of iedereen ziek is. Mijn mannetje gammelt er ook nog lustig op los en is al 2 dagen thuis. Nu kregen we een telefoontje van een verontruste (schoon)zus die onderweg naar haar moeder is. Ik zie dat mijn zieke lief in dubio staat, maar ik kan en wil die beslissing niet voor hem nemen.Zijn 88- jarige moeder roept al jaren dat ze niet meer wil, haar euthanasieverklaring ligt evenzo lang bij ons in de safe. Tot nu toe heeft ze zich iedere keer laten opkalefateren. Haar verkleefde darmen (gevolg van bestraling na baarmoederhalskanker) zorgen regelmatig voor zeer pijnlijke verstoppingen, die haar nu wel eens fataal kunnen worden. Ze wil niet opgenomen worden. Mijn schoonvader is de enige die is gestorven terwijl wij gewoon in het land waren. Voor mijn ouders zijn we beide keren vervroegd teruggekeerd uit de V.S. De eerste keer moesten wij vanuit the middle of nowhere (Montana) gerepatrieerd worden. Drie vluchten verder en 24 uur later landden wij in Amsterdam.
Komt dit bovenstaande relaas bekend voor dan kan dat kloppen. Dit stukje schreef ik op 7 september jl., twee dagen voor ons vertrek naar Ierland. Vanmorgen belde mijn zwager met de mededeling dat ze in het ziekehuis ligt.
Het lijkt wel of iedereen ziek is. Mijn mannetje gammelt er ook nog lustig op los en is al 2 dagen thuis. Nu kregen we een telefoontje van een verontruste (schoon)zus die onderweg naar haar moeder is. Ik zie dat mijn zieke lief in dubio staat, maar ik kan en wil die beslissing niet voor hem nemen.Zijn 88- jarige moeder roept al jaren dat ze niet meer wil, haar euthanasieverklaring ligt evenzo lang bij ons in de safe. Tot nu toe heeft ze zich iedere keer laten opkalefateren. Haar verkleefde darmen (gevolg van bestraling na baarmoederhalskanker) zorgen regelmatig voor zeer pijnlijke verstoppingen, die haar nu wel eens fataal kunnen worden. Ze wil niet opgenomen worden. Mijn schoonvader is de enige die is gestorven terwijl wij gewoon in het land waren. Voor mijn ouders zijn we beide keren vervroegd teruggekeerd uit de V.S. De eerste keer moesten wij vanuit the middle of nowhere (Montana) gerepatrieerd worden. Drie vluchten verder en 24 uur later landden wij in Amsterdam.
Komt dit bovenstaande relaas bekend voor dan kan dat kloppen. Dit stukje schreef ik op 7 september jl., twee dagen voor ons vertrek naar Ierland. Vanmorgen belde mijn zwager met de mededeling dat ze in het ziekehuis ligt.
Abonneren op:
Posts (Atom)
